नेपाली साहित्यिक जगत

कुनै समय उसका ती तस्बीरले भरिने मेरो त्यो एलबम आज उनको एक तस्बीरको लागि तड्पि रहेछ कुनै समय नजिक आउँदा अतासिदै ढुकढुकाउने यो मुटु आज उस्कै याद मेटाउन खोजिरहेछ  दुरी यति बढाएछौ कि तिमीले तिम्रो नाम लेख्दा रमाउने यो मन आज तिम्रै आवाज देखी टाढा भाग्न खोजिरहेछ ।।   समय त्यो पनि थियो  जब उस्को घरको बाटो हिड्दा मुटुको ढड्कन एकास्सी बढ्थ्यो यि नयनले हरपल उसैलाई नै खोज्थ्यो तर समयले यसरी कोल्टे फेरीदियो हामी दुईको बाटो गन्तव्य नपुग्दै सकियो   दोष सायद मेरो पनि थियो होला तिम्रो एक मुस्कानलाई माया सम्झी आफ्नै दिललाई लिलाम गर्न पुगेछु तिमीलाई त बस पलभरको साथ चाहिएको रहेछ मैले त हामी दुइको सुन्दर संसार नै बुन्न थालेछु तिमीले त मलाई यति भ्रम मा उल्झ्याएछौ तिम्रै मिठो सपनामा रमाउने यो मन आज तिम्रै आवाज देखी टाढा भाग्न खोजिरहेछु ।। तिम्रै मिठो सपनामा रमाउने यो मन आज तिम्रै आवाज देखी टाढा भाग्न खोजिरहेछु ।।                                                ...

 सपनाको खोजी सपना कति प्यारो छ है त्यहि सपनालाई अङ्गाल्दै टाढा जानु छ दुःख मात्र होइन साथी खुसीले घरको छानो छाउनु छ   त्यो कालो बादलको डरले कति बस्नु अब हिम्मत गरेर त्यो झ्याल खोल्नु छ अनि सुर्यको तेज प्रकाशले त्यो जीवन उज्यालो पार्नु छ ।।   जीवनको मोडमा कैयौँ बाधा आए पनि हरेस नखाइ अघि बढ्नु छ दुनियाले लडाउन खोजे पनि उठेर संसार जित्नु छ कुरा काट्छन दुनिया ले – काट्न देऊ । तिमीलाई त बस आफ्नो आमाको ओठमा मुस...

 तिम्रो मायामा .....!! आज खोला नाला पनि सुन्य देख्छु सधै झुल्ने ती धानका वालाहरु पनि आज मौन देख्छु समयपनि खै किन हो आज रोके झै लाग्छ सधैँ खुशी हुने मेरो मन आज अशान्त झै भाछ ॥ चोट लागि घायल भएको भए, सायद निको हुनेथ्यो यो घाउ तर चोट त मेरो मुटुमा लाग्यो, यसको ओखती खै कहाँ पाऊ सोचेको थिए मायामा संसार जितुला भनि तर भ्रममा परेको रैछु म त, खोसियो त्यै सानो परिवेश पनि ॥ सुन्दर फुलबारीका अनेकौ फुलहरु मध्ये  तिमी त सुन्दर गुलाव हौँ म त केवल तिम्रै वरिपरि उम्रिएको जङ्गली झार हुँ त्यसैले त होला, तिमी त महलमा सजिन्छौँ म भने सधैँ कुनामा बसि तिमीलाई मात्र सम्झिन्छु ॥ चोखो मेरो मायाको सामु तिम्रो धन ठुलो हुनपुग्यो साचो मायाले लेखेको पत्र तिम्रो लागि सादा कागज भयो सँगै खाएका ती वाचा कसम, आज केवल मिठा यादमा सिमित छन् सधै तिम्रो आेठमा मुस्कान चाहान्थे, आज आफ्नै हाँसो कतै हराएका छन् ॥ दोष तिमीलाई दिन चाहान्न, समय नै दुश्मन भएपछि के नै लाग्छ र कसैको यहाँ जब आफ्नाले नेै पराई ठानेपछि सधै खुशि रहनु प्रिय, मुस्कान हट्न नदिनु ओठमा तिमीले छाडि गएपनि, म छु सधै तिम्रो साथमा तिमीले छाडि गएपनि, म छु सधै ति...

  कति सजिलो छ है कसैलाई माया लगाउन त्यति नै कठिन हुदो रहेछ , कसैलाई बिर्सिन वाचा कसम त बस क्षणिक रहेछ यहाँ थोरै खुसिको लागि पनि अल्झिदो रहेछ जीवन ।।   कति सजिलै बदलिए यि परिवेश र पाखाहरु अनि कति सजिलै बदलियौ तिमी र तिम्रा वाचाहरु चटक्कै बिर्सिएर ती सारा वाचा , कसम र यादहरु अचानक कहाँ हरायौ तिमी छोडि आँशुले भरिएका उपहारहरु ।।   माया त तिमीले पनि गर्थ्यौ नि प्रिय ? आखिर परीक्षा मेरो मात्र किन ? म पनि त खोला तर्दै थिए , एकलै किनारमा पुग्यौ किन ? पौडि खैल्न आउदैन , थाहा थियो तिमीलाई आखिर किनारमा बाधिँएको   डोरी फुकायौ किन ?   धेरै वर्ष बितिसकेछ तिम्रै प्रतिक्षामा टोलाइरहन्छु अझै पनि म तिम्रै कल्पनामा जहाँ छौ खुसि हुनु , मुस्कुराईरहनु प्रियतमा बिर्सिए नि तिमीले मलाई तिमी त छौ नि मेरो सम्झनामा सधै रहिरहने छौ मेरो सम्झनामा ।।   लेखकः सुनिल महतो   अन्य मार्मिक कविताहरू : पर्खाइ भाग - १  प्रियसिलाई पत्र आकाश रोइहेछ माया लाउन छोडिसके

 उ शब्दबिहिन छ .......।  कुन शहरमा जाओस ऊ आफ्नो लागि न्याय खोज्न ? वषौ देखि दुखिरहेको त्यो घाउमा मलम लगाउन  जीर्ण ती संरचना, अवशेष बनिसकेँ,  आफ्ना थिए जो हिजो, आज पराई बनिसकेँ । समाजका भलादमीले उसलाई बन्द कोठामा थुनेको छ थिए उसका रहर पनि, सब छिया छिया परेको छ कराउदै छ ऊ दिन रात, तर आवाज उसको दबिएको छ  अब त उसका ती ओठ चल्नै छाडे, ऊ शब्दबिहिन भएको छ । अन्याइ त म सँग भयो, तर मलाई दोषी ठान्छ यो समाज झुठको साथ दिनेको नै सजिदो रहेछ शिरमा ताज बोल्न खोज्नेलाई नै शब्दबिहिन  पार्दो रहेछ यो समाज  हो बोल्न खोज्नेलाई नै शब्दबिहिन  पार्छ यो समाज  ।।  - कञ्चन लामा कक्षा:  ९ काठमाण्डौँ, नेपाल अन्य मार्मिक कृतिहरुः प्रियसिलाई पत्र आकाश रोइहेछ माया लाउन छोडिसके पर्खाई कहि हराएका कहानीहरू ।

म त पराई भए   ...........। त्यो कालो औँसीको रातमा म त केवल छाया भएँ सँगै तिमी छौ , र पनि म त पराई जस्तो भएँ ।।   सधैँ चम्किने त्यो जूनले पनि आज किन मुख छोपि दिए हिजो मात्र बोलेको थिए , आज छिनमै पराई भएँ ।।   देखावटी रैछ तिम्रो माया सपनाबाट बल्ल बिउँझेँ तिमी मै संसार देख्छु भन्थी , म त आज पराई भएँ   सँगै तिमी छौ , र पनि म त पराई जस्तो भएँ म त पराई नै भएँ ।।                                                                        -  सुनिल महतो

पर्खाइ उठलानकी तिम्रा ती पाइला भनी क्षितिज पारी कुरिरहेछु विडम्बना! बाटो तिम्रो मोडिसकेछ पागल म! तिमीलाई नै पर्खी रहेछु ॥ तिमी आउछौ भन्ने झुठो आशमा कतिन्जेल मनलाई सम्हाल्न सक्छु र म ? एक झलक तिम्रो, हेर्न पाउँ भनी यी नयनले अझै पनि तिमीलाई नै पर्खी रहेछु म ॥ समयले तिमीलाई कहाँ, मलाई कहाँ पुरायो नङ्ग र मासु जस्ता हामी, एकै छिनमा पराइ बनायो भन्छन् बगेको खोला पनि फर्किन्छन् रे एकदिन फेर्लाकी कोल्टे समयले भनि, पर्खिरहेछु त्यो दिन ॥ क्षितिज पारी त्यो पिपलुको रुख मुनि आइदिनु प्रिय सम्झिएर तिमी पर्खिरहेछु म आज, पर्खिरहनेछु जुनि जुनि पर्खिरहेछु म आज, पर्खिरहनेछु जुनि जुनि ॥ - सुनिल महतो अन्य मार्मिक कविताहरू : प्रियसिलाई पत्र आकाश रोइहेछ माया लाउन छोडिसके

 सपना मनभरी रहरहरूले , भरिएको हुन्छ सपना ताराहरुको संसार झैं, छरिएको हुन्छ सपना ॥ सबै कुरो आफ्नै निम्ति हासिल हुनुपर्छ भन्ने, संसार जित्ने तृष्णाले, खरिएको हुन्छ सपना ॥ चरी झैं उड्न पाए, जून तारालाई छुन पाए, यस्तै यस्तै चाहानामा, दरिएको हुन्छ सपना ॥ कहिले टुटेर गइदिन्छ , कहिले फुटेर गइदिन्छ,  पानीको फोका जस्तै तरिएको हुन्छ सपना ॥ - ममता राई

माया लाउन छोडीसके …… भयो अब लेख्दिन ती पत्र अनि चिठीहरु  कोर्दिन अब यी हातले तिम्रा कोमल नयनहरु  छार्दिए सम्झिन अब ती बितेका पलहरु  सुकिसके अब मेरा आँखाका ती आँशुहरु ॥ पत्र‌ के‌ लेख्नु जब लेख्ने कुरा सकिसकेँ तिम्रो नयनमा केवल तिखो कडा बनिसकेँ सम्झना नै बस् थियो एउटा साहारा त्यो पनि खै किन धारिलो छुरा बनिसके ।। यात्रा जीवनको अनौठो छ, माया बिना अपुरो साथ दिन्छु भन्ने नै यहाँ राख्छन नाता पराईको  आँशुले भिजेका परेली मेरा अब सुक्न थालीसकेँ एकलास त्यो ठाउँमा कठै जीउदो लाश बनिसकेँ ।। प्रश्न के गर्नु अब, जब यी चोटहरुले उत्तर दिसके‌ तिम्रो नाम यो हृदयबाट अब मैले मेटीसकेँ बाँकी थिए केवल तिम्रा ती तीता-मिठा यादहरु  त्यो पनि वर्षा को पानीमा अब बगिसके ।। अब छाडिदिए मैले माया लाउन - काल्पनिक कुरामा समय फाल्न   यो दिललाई मैले सन्दुकमा बन्द गरिसकेँ  भो अब मैले माया लाउन छोडीसकेँ  हो मैले माया लाउन छोडीसकेँ ।। - सुनिल महतो 

 आकाश रोइरहेछ .....! के भयो त्यो बादललाई आज ऊ एक्लै मौनतामा अल्झिरहेछ उसका ती दुःखका वेदनाहरू झरी बनी पृथ्वीमा झरीरहेछ त्यही झरीमा रुझ्दै आज म हिँडिरहेछु उता आकाश रोइरहेछ त यता म आफ्ने आँशु पिइरहेछु ॥ हावा संगै उडी जाने त्यो बादल उडेर खै कुन ठाँऊमा पुग्छ जहाँ नेर पुगे पनि, त्यो कालो छाया आफैं सँग लान्छ बादल जस्तै भएको छु, समयको बताश सँगै उडिरहेछु दिलको भारी बिसाउ कहाँ , विसाउने चौतारी खोजिरहेछु उता आकास रोइरहेछ त यता म आफ्नै आँशु पिइरहेछु ॥ एक दिन त्यो कालो बादललाई चिर्दै घामका मधुर किरणले यो मुटुलाई छुनेछ रोइरहेको त्यो आकाशले पनि हसिलो मुहार फेर्नेछ  ती हृदयपनि दुःखको भारी विसाई चैनको सास फेर्नेर्छ हो म त्यही दिनको पर्खाईमा छु जव निलो आकाश मुनी सयौँ फुल फुल्नेछ किनकि रात पछि दिन अनि दुःख पछि सुख अवस्य आउने छ त्यो दिन अवस्य आउने छ ॥ - सुनिल महतो

  फर्केर  आउने छु म .....। हिजो बाटो बिराएर कतै हराएको थिए म  आमा तिम्रो छायाबाट कतै टाढीएको थिए म  साक्षी राखेर ती तिम्रा यादहरु, फर्कि आउने छु म  हराएका ती अोठका मुस्कान फिर्ता ल्याउने छु म ॥ दैवको लिला अचम्मको किन, बुझ्न नै नसकिने छिनभरको उज्यालो पछि फेरी अध्यारो झेल्न पर्ने  आशा अझै बाँकी छ त्यसैले हरेस खादिन म  त्यो कालो रात चिर्दै भएपनि फर्कि आउने छु म ॥ तिम्रै काखमा बस्न पाए, भुल्छु म सारा पिडा सातै रङ्ग इन्द्रेनी छाउँछ यहाँ तिमी मेरो साथमा हुँदा  कारण तिमी हौ मेरो अस्तित्वको, मनन् गर्ने छु सधैं म तिम्रो मान अनि तिम्रो शान सबै समेटी फर्कि आउने छु म ॥ सिकायौ खेल्न, हाँस्न, दौडिन, आफ्नै माटोलाई माया गर्न दियौ ज्ञान बुद्धि, विवेक सबै, सिकायौ असल मानिस बन्न सिकेका ती सबै कुराहरू जीवनमा लागू गर्दै जाने छु म आफ्नै भेष भुषालाई सम्झी फर्केर आउने छु म ॥ आफ्नै माटोमा पसिना र रगत बगाउने छु म  मेरी प्रिय आमा तिमीलाई सम्झी फर्केर आउने छु म  मेरी प्रिय आमा तिमीलाई सम्झी फर्केर आउने छु म ।। लेखक : सुनिल महतो

 हो म चोर हुँ...। हो म चोर हुँ...। थाहा छैन मलाई आज, कसरी पोखुँ मेरो मनको व्यथा सबैले त मलाई चोर भन्छन् विर्सिसके मेरो अस्ल्लि नाम सायद कमैले सुन्छन् होला मेरो यो कहानी आखिर सबको नजरमा चोर हुँ म, यसैमा सिमित मेरो जीन्दगानि ॥ हो म चोेर हुँ, आफ्नो जीवन धान्न चोर्छु, बालबच्चा र जहान घरमा , उनिहरुलाई पाल्न चोर्छु घरको अवश्था कमजोर छ हजुर तिन वटै पिल्लर ढलिसके, त्यहि बाँकी एउटा पिल्लर बचाउनका लागि चोर्छु ज्यादारि गरेर पाल्न सकिन मैले, त्यसैले त वाध्य भएर चोेर्छु मेरो दु:ख र मेरो वाध्यता मलाई मात्र थाहा छ, सुनाऊ पनि कसलाई सुनाऊ, सुनिदिने को छ र ? आखिर सबको नजरमा चोर हुँ म , यो वाहेक अर्को चिनारी के छ र ? हो म चोर हुँ, तर अहिले सम्म कुनै गरिबको ढुकुटि रित्याएको छैन्, अरुले झै सढेआम बजारमा कुनै स्त्रीलाई कूदृष्टिले हेरेको छैन्, सानो तिनो चोर हुँ, अहिले सम्म कुनै लुटपाट र दकैति गरेको छैन्, कसैको अस्मिता माथी प्रहार गरि उसको ईज्जत लुटेको छैन्, बदलाको भावना म सँग छैन्, कसैको ज्यान लिएको छैन्,  अरुले झै खुलमखुल्ला धुस मैले खाको छैन्, वस् क्षणिक सुखको लागि चोरी गरे, त्यो वाहेक अरु केहि गरे...

  प्रियशीलाई पत्र.... मुटुभरिका ति भावनाहरुलाई सङ्गालदै एउटा गीत बुन्दैँछु मेरी दिलकी रानी उनि, उनै प्रियशीलाई आज पत्र लेख्दैँछु, दिलभित्र लुकेका ती मायाका शव्दहरुले गीतलाई सजाउदैँछु, मेरी दिलकी रानी उनि, उनै प्रियशीलाई आज पत्र लेख्दैँछु ॥ थाहा छैन कहाँबाट खोजी ल्याउ ती शव्दहरु  जसले तिम्रा सुन्दरताको वयान गर्न सकून, जसले तिम्रा ती कोमल मनमा मायाका वहार ल्याउन सकून । मायाका ति शव्दकोशहरुमा तिनै शव्दहरु खोज्दैँछु, भेटिएका तिनै शव्दहरुलाई मायाको धागोले उन्दैँछु, मेरी दिलकी रानी उनि, उनै प्रियशीलाई आज पत्र लेख्दैँछु, सपनिमा तिमिलाई नै देख्छु, हरेक पल तिमीलाई नै सम्झन्छु मायाको यो सागर कति ठुलो, अब त यसैमा डुब्न चाहान्छु, कस्तो मिठो आभास हो यो, अब यसैमा हराउन चाहान्छु, मेरो जीवनको पानाहरुमा पनि तिम्रै नाम लेख्दैँछु मेरी दिलकी रानी उनि, उनै प्रियशीलाई आज पत्र लेख्दैँछु ॥ तिमीसँग विताएका पलहरु ,आहा कति प्रिय, अनि कति मिठा तीनै पलहरुलाई अङगालदै आज यो प्रित उन्दैँछु मेरा यिनै शव्दहरुले तिम्रो दिलमा बसाई सर्न खोज्दैँछु मेरी दिलकी रानी उनि, उनै प्रियशीलाई आज पत्र लेख्दैँछु मुटुभरिका ती ...

कहि हराएका कहानीहरु..... (भाग : २)  जहिले मुस्कान मात्र रही रहने तेरो मुहार कहिले देखाईनस् त्यो पछाडि लुकेको बेथा हर समय ठट्टा गर्ने त कहिले भन्न चाहिनस् तैंले जैले भोगिरहेको दुःखको कथा  मेरो सबै प्रश्नको उत्तर हुन्थे तँ सँग तर तैंले आफ्नै जीवनको उत्तर भेट्न सकिनस् म उदास हुँदा हँसाउन खोजिरहने तँ कैले आफ्नै मनको उदासीता मेट्न सकिनस्स सबैलाई माफ गर्न सिकाउने तैँले कहिले आफैलाई बिना गल्तीको पनि माफ गर्न सकिनस् मेरो मुस्किल समयमा भर दिने त आफ्नो कठिन परिस्थितिमा पनि कैले मेरो भर परिनस् मलाई कुलतमा नलाग भन्ने तँ आज मलाई थाहा छैन तर कुनै गल्लीको कुनामा लागूपदार्थ सेवन गर्दै छस् आज तेरो बाहिरी इन्द्रिय र अंग त जिउँदो होलान् तर भित्र भित्र त मर्दै छस् मलाई ज्ञात छैन न त तैँले भनिस तँ बद्लिन् के कुरा को जोड थियो पारिवारिक समस्या थियो या तेरो प्रेमको वियोगको तोड थियो तर जे थियो त्यो कुराले हाम्रो मित्रतालाई कहिले नसोचेको मोड दियो मेरा त यो काल्पनिक कथा होला तर यसै गरी एउटा सानो घटनाले उमंगले भरिपुर्ण जीवन बनाइदिन्छ रित्तो सुमधुर सम्बन्ध कसैको पीडा नबुझिदिदा भै दिने गर्छ तीतो त्यसैले सु...

 सायरी सङ्ग्रह सायरी १  : दृष्टिकोण आँखामा फूल राखेर हेर संसारलाई  सुन्दर स्वर्ग देख्नेछौ ! आँखामा काँडा राखेर हेर संसारलाई कुरुप नर्क देख्नेछौ ! कति काँडाले मात्र हेरेर आफ्नै आँखा बिझाउँछौ ? एक चोटी फूलले हेरन, सारा सजीव तिमीतिरै मुस्कुराइरहेको देख्नेछौ । किनकि,   संसार आफू अन्सार ॥ लेखक : प्रजिता खनाल सायरी २ : मनको चाहा विहानिको निद्रा खुलोस सिर्फ तिम्रो सासले, " सानु उठ न ढिलो भयो " भन्ने बोलीको मिठासले ! " ह्या, नकराउ " भन्दै रिसाएर कोल्टे म फेर्दा, मेरो रिस शान्त पार्न तिमीले मलाई अङ्गालोमा बेर्दा,  कस्तो होला त्यो पल हाम्रो सम्झदा नै प्यारो । " उठेपछि एक छिन सुत न " भनेर नाडी तान्दै मेरो।।। लेखक : प्रजिता खनाल री सायरी ३ : सपना मेराे सपना सायद यो बादल जस्तै  आज बिलाएर जान्छ त भोली  फेरी फर्केर नयाँ बनी आउँछ मेराे भाग्य सायद यो हावा जस्तै  कहिले सितल बतास त कहिले यसले आधिहुरि ल्याउँछ अनि सायद मेराे जीवन यो निलो आकाश जस्तै  कहिले यसमा सेता सुन्दर बादल  त कहिले कालो गज्रिने बादल छाउँछ ॥ लेखक: आशेस भट्टराई

कहि हराएका कहानीहरु..... भाग :१ ओइ सुन त  किन त आफ्नो संसार ठानी आर्काको सपनाको संसारमा रमाउँदै छस् किन तैंले प्राप्त नगरेको चीज गुमाउनु पर्छ भनी डराउँदै छस् के तेरा ती सपना अनि रहर त्यति सस्तो छ र संघर्ष गर्न छाड्छस् रे! के जिन्दगी तैंले सोचे जस्तो छ र? संसार जित्ने सोच राख्ने कलिला दिमाग तेरा सिर्फ एक पाना नपल्टिदैमा फाल्छस् रे पूरा जिन्दगीको किताब खेरा मैले त सोचेको थे पंखा नपलाएका कलिला सपना पूरा गर्न तँ लड्छस् होला बाधा अर्चनालाई बाटो लगाई अघि बढ्छस् होला तर तेरो सपनाको महल पनि पिधमा घाउ लागेको काच् को गिलास सरी रहेछ तैंले खनाएका रहरका तरल सबै बेर्थ बगी गएछ  मौन छस् अब बोल्दैनस् आफ्नो मार्ग भेटी सकिस् रे शान्तिको पथ रोजिस् अनि रहरका घाँटी रेटी सकीस् रे तेरा मासुम रहर तेरा चिता सँगै जली गयो होला तेरा सपना अब आधा बाटो मै स्तब्ध भयो होला अब तेरा याद पनि तेरा आस्थि झै सेलाउदै जान्छ मित्र तेरो तस्बिर अब केवल भित्तामा टागिने छ  अनि यही कुरा को भय ले खाँदै छ मुटु भित्र भित्र  ॥ लेखक : आशेस भट्टराई

  तिर्खा कहिले प्रेमको गर्मियाममा वाफिनुपर्ने रहेछ कहिले प्रेमको चिसो ठण्डिमा कक्रिनुपर्ने रहेछ भारी मनमा कैंयौं इच्छा लुकाइ हाँस्नुपर्ने रहेछ झनक्क उठेको रिसलाई प्रेममा बदल्नुपर्ने रहेछ कोही अन्जान व्यक्तिको खुशीमा.. कोही अन्जान व्यक्तिको खुशीमा आफ्नो खुशी खोज्नुपर्ने रहेछ सम्पन्न त के पो छ र हजुर, जे छ त्यसमा रमाउनुपर्ने रहेछ नचाहदा नचाहादै पनि विछोडको यो महामारी भोग्नुपर्ने रहेछ त्यसैले त महोदय, सधैं बर्खाको मात्र होइन कहिले काँही तिर्खाको माया पनि मिठो हुने रहेछ कहिले काँही तिर्खाको माया पनि मिठो हुने रहेछ ॥ लेखक : प्रजिता खनाल भीमढुङ्गा, काठमाडौं

  जिन्दगि ज्युँदै छु.....। समयको वेग सङ्गै बग्दै छु आज समयले जता दोह्रोयाउछ  त्यतै लाग्दैछु आज  थाहा छैन कुन ठाँउमा पुगेर रोकिन्छ जिन्दगानी रोदन बिच छिनभरको हासोँको लागि ज्युँदै छु आज ॥ सङघर्ष विना जीवन चल्दो रहेनछ साथी यो त जीवनको नियम नै हो मानो भर खुसीको पाउन यहाँ एक पाथी आँशु बगाउनु त सामान्य जस्तै हाे त्यसैले त साथी मानाे भर खुसी काे लागि ज्युँदै छु म आज ॥ सुख र दुःख को भुमरिमा अल्झेको जिन्दगि मेरो थाहा छैन कहिले निस्किन्छु दुखै गरेर भएता पनि  सफलताको ताज एक दिन अवश्य लगाउनेछु त्यसैले त साथी छिनभरको हासोँको लागि मरेर भएनि ज्यूँदै छु ॥ लेखक : सुनिल महतो

 बिहान अनि रातमा पनि तिम्रै सपना हरपल यादमा आउने तिम्रो सपना गहभरि आशु हुनु हो सपना निदरिमा पनि आँखामा आउने हो सपना। रुवाऊनु र हसाउनु हो सपना दिनभरी रोइ हत्केलाले आशु पुछ्नु हो सपना पाउनु र गुमाउनु हो सपना रातभर उसकै यादले सताउनु हो सपना मायामा आशा हो सपना पिडामा शान्ति हो सपना तिमीलाई पाउनु खोज्नु हो सपना यादमा पागल बनाउनु हो सपना ॥                                         लेखक : केशव घिमिरे

   शिक्षा  शिक्षा त्यो चिज हो जसले ढुङ्गालाई पगाल्छ मानवलाई उज्यालो तिर शिक्षाले नै दोहोय्राउछ शिक्षा हो ज्ञानको भण्डार यो हो सत्यको खानी  शिक्षाको मार्गमा हिड्नु बन्न सक्छौ तिमी ज्ञानी। कर्तव्यको पथमा हिड्न शिक्षाले नै सिकाउँछ आफू मरे पनि शिक्षाले नै जीवन दान दिने छ फैलाउछ शिक्षा मानवमा सत्य अहिंसा र प्रेम बनाउँछ ज्ञानी मानिसलाई बढाउँछ उसको मान। शिक्षा हो दिनको घाम रातको चन्द्रमा पनि छर्दछ प्रकाश ज्ञानको सिकाउँछ बन्न महात्मा नी बनाउँछ शिक्षाले मानवलाई ज्ञानी र भलाद्मी सिकाउँछ यसले मानवलाई : नबन्नु कहिल्यै घमण्डी। प्रकृतीबाट मानवले पाए अनेक शिक्षा त्यै शिक्षालाई पछ्याउदै आज बने उ बुद्ध शिक्षा बिना एकपल पनि चल्न सक्दैन यो भूमि शिक्षा नै हो जन्मथलो यहि नै हो कर्मभूमि। शिक्षा हिन भए मानिस हुदैन उसको विकाश पर्छ पछि उ सधैँ जीवनको हुन्छ सत्यानाश सक्दैन गर्न काम उस्ले, कठिन परिस्थिति आउँछ जहिले पर्खेन समयले उसलाई, किन लिएन शिक्षा पहिले ? त्यै भएर हे मानव रोज मार्ग शिक्षाको यो भन्दा अरू केहि ठूलो छैन यो हो अमूल्य धन व्यक्तिको।।।             ...